Back at home.
Afgelopen woensdag (4 augustus) was het dan zover. Na bijna vier weken weggeweest te zijnheb ik tegen half drie plaatstelijke tijdin New Yorkafscheid genomen van Peter en Liz.
Ray heeft me vervolgens weggebracht naar Newark en heeft ervoor gezorgt dat ik met heel mijn hebben en houden kon inchecken en mijn bagage af kon droppen. Dat inckecken heeft trouwens nog heel wat voeten in de aarde gehad want de avond ervoor kon ik dat al online doen. Ik inloggen op de site van United, mijn e-ticket nummer ingevoerd en doorgeklikt. Helaas pindakaas voor mij lukte dit niet. Ook na zo'n 10 keer proberen geen resultaat. Ik daarnanog naar het thuisfront gesmst maar ook daar geen succes.
Tegen tienen ben ik maar gaan slapen want wellicht lukte het de volgende morgen wel.
Toen ik de volgende morgen naar beneden wandelde met laptop en al om ontbijt te maken en gelijk weer eens te proberen of het inchecken nu wel lukt weer een teleurstelling. Omdat ik nu licht in de stress begon te raken (ik wil graaaag mijn eigen stoel uitkiezen!) heb ik toen maar met het nummer van United gebeld. De alleraardigste mevrouw aan de andere kant van de lijn vertelde me trefzeker dat ik me duidelijk vergiste want ik vloog niet met hun maatschappij maar met Continental! Tja... dat had niemand me dus verteld en nu werd het me duidelijk. Van deze mevrouw kreeg ik een code waarmee ik wel kon inloggen op de site van Continetal en met haar aan de lijn heb ik dat eerst een uitgeprobeerd. En hoera! Na het inloggen verliep alles zoals het zou moeten en kon ik even later mijn nummers uitprinten. Boardigpass uitprinten gaat dan weer niet, dat moet je nog doen aan de hand van de nummers op het vliegveld zelf...
Op het vliegveld nog mijn laatste dollars opgemaakt en daarna in het vliegtuig gestapt dat, heel fijn, keurig op tijd vertrok. Naast me zaten twee jongeren die ook weer opweg waren naar huis nadat ze vier weken ergens in zuid Amerika hadden geholpen met het opbouwen van een schooltje. Aan de andere kant van het gangpas zaten nog drie vrienden van hen die ook waren meegeweest. Erg leuk om weer een nederlands gesprek te kunnen voeren en verhalen uit te wisselen.
Na een vlucht van ruim 7 uur kwam er dan eindelijk een eind aan en zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Afgezien van de troubles omtrent de bagage afhandeling stond ik vrij snel in de aankomst hal waar Michel me stond op te wachten met een reusachtige ballon! En niet te vergeten een plak heerlijke ontbijtkoek!
Eenmaal thuis moest ik wel weer even wennen maar het is ook wel heel fijn om iedereen weer te zien.
Die dag heb ik doorgehaald (op de een of andere manier) maar ook nu voel ik toch nog de gevolgen van een jetlag. Ik ben daar niet voor gemaakt hoor....
Grappig detail: ik was nog maar koud een paar uur thuis en ik had al een mail van Massa gehad, haha.
Goed, dit is dus het laatste verhaal dat ik schrijf op deze weblog. De afgelopen vier weken waren super! Ik heb veel geleerd en heb veel nieuwe mensen leren kennen. Een hele waardevolle periode dus waarvan ik blij ben dat ik het heb mogen doen.
Ook wil ik iedereen bedanken die mijn blog heeft gelezen en ik vond het super leuk om te ontdekken dat er steeds weer mensen waren die een berichtjes hadden achtergelaten. Bedankt daarvoor!
Heel veel groetjes!
Annemarie.
New York New York...
Eindelijk was het dan 10 uur in de ochtend en Peter en Liz zouden me afzetten op het treinstation Manhasset. Vandaar zou ik de trein nemen naar Penn Station, Manhattan.
Na een half uurtje in de trein stapte ik uit op Penn station en stond ik in hartje New York. Vanaf daar ben ik eerst naar de dichtstbijzijnde pharmacy gegaan om een kaart te kopen want die had ik voor de gelegenheid weer eens vergeten....
Toen ik alles had (inclusief broodjes voor lunch, m&m's en een extra flesje drinken (want warm!) ben ik richting de metro gegaan, heb ik kaartjes gekocht en heb ik de C lijn genomen naar het American museum of natural history. Super simpel eigenlijk en ook nog eens goedkoper dan de taxi. Eigenlijk nog belangrijker dan het feit dat de metro gedkoper is, is dat het vooral sneller is. Het was druk in de stad en bovendien stond er voor de taxistandplaats een enorme rij. Dus ik denk dat de metro niet eens een heel slecht idee is geweest.
Mijn halte was 81 st. Vandaaruit kan je zo uit de metro de entree van het museum inrollen en als je nog even doorrolt lig je voor je het weet voor de voeten van een opgezetten dino.
Bij de kaartverkoop heb ik even met mijn youthcard voor de neus van de (zichtbaar verveelde) medewerkster gezwaaid en kreeg ik zowaar studentendiscount. Eigenlijk was het een beetje een uitprobeersel maar het heeft mooi gewerkt en ik heb maar liefs $8,- bespaart haha.
In het museum heb ik eerst op eigen houtje een beetje rondgedwaald en toen heb ik besloten mee te doen aan de gratis tour. Dat was een goed idee want het museum is groot ende mevrouwdie de tour verzorgdevertelde een aantal leuke weetjes. Na de tour heb ik nog een paar uur zelf alles bekeken en ik heb nu alles gezien. Inclusief een karpet gemaakt van spinnenzijde. Twee mannen hebben een aantal jaar geleden besloten dat ze een kleed wilden maken van de zijde van goudspinnen en daar hebben ze al met al vier jaar over gedaan. Elke ochtend gingen een paar vrouwen (ergens in de jungle van zuid amerika) met stokken het bos in om de vrouwelijke spinnen te vangen, ze apart in een doosje te doen (het zijn kannibalen dus bij elkaar werkt niet zo lekker) en ze vervolgens mee te nemen naar het lab waar de draden die deze spinnen produceren opgevangen werdenom er vervolgens een kleed van te weven.
Ik moet toegeven dat het erg bijzonder was. Vooral de kleur (goud!) wasapart omdat het niet geverfd is maar de kleur die de draden van nature hebben.
Na het museum ben ik Central park ingegaan want dat bevond zich aan de overkant van de straat. Erg bijzonder om hier rond te lopen, het voelt een beetje alsof je in een film rondloopt, haha. Ook omdat het zo'n groot park is inhet midden van zo'n grote stad.
Wat me trouwens opviel tijdens het wandelen door de stad is het grote verschil tussen Vancouver en New York. Allebei zijn het grote steden maar ze verschillen als dag en nacht. In beide steden wonen veel mensen (al denk ik dat er in NY meer mensen wonen) maar Vancouver komt toch heel anders over. In NY zijn de mensen duidelijk (nog) meer gejaagd en komen iets minder vriendelijk over. Vancouver is meer relaxed en ook vind ik Vancouver meer 'lucht' geven. Maar misschien komt dat ook doordat, waar je ook bent in Vancouver, je altijd de bergen of de oceaan kunt zien en New York heeft meer en hogere hoogbouw waardoor dat maakt dat het 'opgepropter' voelt. Ik geef in ieder geval de vooorkeur aan Vancouver als ik mag kiezen. Maar begrijp me niet verkeerd want ik voelde me een enorme geluksvogelt toen ik daar rondliep!
Na Central park ben ik naar Amsterdam avn. gegaan (daar kwam ik pas later achter!) en daar heb ik gegeten. Lekker rijst en een salade besteld want ik was wel weer toe aan een beetje vezels.
Toen was het eigenlijk al weer tijd om naar huis te gaan want Peter en Liz zouden me ophalen van Glen Cove Station. Op Penn Station (terwijl ik probeerde uit te vogelen hoe ik het beste naar Glen Cove station terug kon komen) kwam ik twee meiden tegen uit Israel. Ook zij snapten het systeem niet zo (het is niet bepaald het meest logische openbaar vervoer systeem) en ik heb hen geholpen met het kopen van de kaartjes en ben met hen naar het juiste perron vertrokken. So far so good en we hebben erg leuk kunnen praten. Voor hen was het allemaal spannend want ze kwamen zojuist van een kinderkamp dat ze vier weken hadden geleid en ze gingen nu ook naar Long Island om familie te bezoeken. Vanaf daar zouden ze nog 7 maanden door de U.S. reizen om vervolgens terug te gaan naar Israel om te gaan studeren. Het was jammer toen het voor mij tijd was om uit te stappen en afcheid te nemen want het is steeds weer leuk wanneer je mensen ontmoet en over verschillende culturen te praten.
Aangekomen op Glen Cove Station was het nog even een gedoe om weer thuis te komen maar ook dat is uiteindelijk weer gelukt, haha.
Ik moest ook wel lachen want tegen Peter en Liz had ik nog gezegd dat ik in de stad wel zou eten maar ze hadden toch nog pasta voor me gemaakt. Aangezien het al tegen tienen liep en ik wel weer trek kwam dat eigenlijk ook wel uit.
Helaas moet ik morgen alweer terug naar Nederland. Peter en Liz brengen me weer terug naar Newark en als het goed is (inchecken lukt nog niet helemaal) heb ik de vlucht van 18:35 plaatselijke tijd. Ik zal vervolgens om 08:15 landen op Schiphol en dan zit mijn avontuur er helemaal op.
Toch vind ik het ook wel weer ok om terug te gaan naar Nederland. Al was het maar vanwege de kaas (o die mis ik echt!), het lekkere volkoren brood (dat ben ik over vier weken weer zat haha) enveruit hetmeest de ontbijtkoek (he mam, daar weet je alles van denk ik). Want een erggrote fan ben ik niet van de Canadese en Amerikaanse keuken haha.
Als het kan zal ik nog wat foto's op de site zetten die ik heb gemaakt van de city dus check it out!
Groetjes,
Annemarie.
Van Vancouver naar Glenn Cove...
Gisteravond was het zover, na drie weken bij de Denley Family te hebben gelogeerd en in Vancouver naar school te zijn geweest was het tijd om afscheid te nemen van Anne Marie, Caio en Gordon. En natuurlijk ook van Misty en Monster. De taxi had ik besteld voor 8 uur aangezien ik om 9 uur op het vliegveld moest zijn. Het afscheid was toch een beetje moeilijker dan ik had verwacht. In ieder geval voor Anne Marie, ze was erg emotioneel. Ikzelf vond het ook heel raar om zo afscheid te nemen.
Eenmaal in de taxi en op weg naar het vliegveld bleek hoe druk het was op de weg. Die avond zou het op een na laatste deel van de vuurwerk competitie worden gehouden met China als deelnemend land. Met als gevolg dat het ont-zet-tend druk was. Vooral ook omdat het op een zaterdag was. Zondag zou helemaal feest worden in de stad want dan wordt de gay-parade gehouden
Goed, dat het zo druk was heeft helaas voor wat oponthoud gezorgt maar niet zo ernstig dat ik te laat was. Bovendien had ik die avond ervoor thuis al ingecheckt (handig is het toch, internet!) dus boardingpasses had ik al klaar. Alleen mijn bagage hoefde ik nog af te droppen.
Affiijn, rond tien over negen stond ik op het vliegvel en 15 minuten later was ik klaar om door de douane te gaan. Ook daar geen problemen en de gate was vlakbij. Ik heb mezelf nog even getrakteerd op m&m's en wat te drinken en te lezen en een uurtje later kon het boarden al beginnen. De vlucht was comfortabel want ik had mezelf een upgrade kado gedaan en zeker voor een nachtvlucht is het wel lekker wanneer je iets meer ruimte hebt. Mazzeltje was ook dat de stoel naast me leeg bleef dus kon ik de armsteun omhoog doen waardoor ik twee stoelen tot mijn beschikking had
Helaas moest ik wel weer overstappen op Chicago maar de aansluiting was maar anderhalf uur daarna zodat ik bijna meteen kon instappen toen ik eenmaal door de douane was (ik had een uber chagrijnige beambte dit keer zeg! Alles moest drie keer over grrr).Toenheb ik m'n bagage opgehaald (alles compleet en heel!) en weer opnieuw ingecheckt voor de volgende vlucht. Dat moet je daar namelijk zelf doen, je bagage heen en weer slepen. Gelukkig had ik ook al mijn tweede boardingpas thuis geprintdus kon ik meteen weer opnieuw door security en daarna doorlopen naar het vliegtuigmet een Star Bucks in de ene hand en een enorme cream cheese bagel in mijn andere.
Helaas was deze vlucht voller maar het positieve was dat het vanaf Chicago maar anderhalf uur vliegen is naar Newark. Wederom geslapen, hoera! Eenmaal begonnen met de landing was het nog even spannend want in de verte kwamen er enorme, donkere (zwart bijna) wolken aandrijven met het nodige aan verlichting. Eenmaal geland (veilig en wel), geen douane deze keer en bagage van de band geplukt, vertelde de chauffeur me die me ophaalde dat hij er nog even voor had gevreesd of ik echt wel hier kon landen vanwege de heftige onweersbuien die er aan kwamen. Gelukkig brak het noodweer pas echt los toen ik comfortabel en wel in de Lincoln (!) zat.
Na een uurtje rijden (o.a. over de beroemde twee-deks brug, ik heb nog even gezwaaid naarde mevrouw van het Statue ofLiberty) kwam ik dan eindelijk aan in Glenn Cove bij Peter en Liz.
' S middags heb ik nog even lekker geslapen (maar wat is het warm hier! En vochtig!) en we hebben met z'n allen hamburgersmet mais gegeten. Daarna hebben we nog even gepraat, de foto's van Vancouver bekeken en nu lig in in bed dit verhaal te typen.
Morgen ga ik (als alles verloopt zoals gepland) naar Manhattan. Peter brengt me naar het station vanwaar de trein me naar het centrum zal brengen. Een voordeel is dat het maandag is en dat het dan waarschijnlijk lekker rustig(er) zal zijn. Ik ben heel benieuwd en ik hou jullie uiteraard weer op de hoogte!
Laatste dag in Vancouver en op naar New York!
Heerlijk lui, languit op de bank, ben ik alweer mijn laatste bericht uit Vancouver aan het typen.
Ik kan amper geloven dat de drie weken hier alweer bijna voorbij zijn. Nog maar een paar uurtjes en dan sta ik met heel mijn hebben en houwen (en het is nogal wat..., er is toch een koffer bij gekomen) op het vliegveld. Ik heb een taxi geregeld die me ophaald bij Anne Marie vandaan. Anders had ik met de Seabus gemoeten maar eigenlijk zag ik dat in mijn eentje niet zo zitten. En de taxi is niet eens zo heel duur dus ik heb het maar gewoon gedaan.
Het is wel een beetje een raar idee dat ik straks weer weg ben hier. Ik heb hier eensuper leuke, bijzondere en mooie tijd gehad en ik ben een ervaring rijker. Het is ook raar dat je de mensen waarmee je drie weken intensief hebt opgetrokken op school, waarschijnlijk niet meer zal zien. Natuurlijk hebben we mail adressen uitgewisseld en hebben wefacebook enzo maar het blijft toch een beetje afwachten hoe dat uitwerkt. Ieder gaat weer zijn eigen ding doen; studeren of werken. Toch denk ik dat het waardevol is om contacten te hebben met mensen uit allerlei delen van de wereld!
Straks ga ik ter afscheid nog even wat drinken met wat mensen uit Brazilie. Van Anna en de rest heb ik gisteren al afscheid genomen want die gingen of een activiteit ondernemen of ook naar huis.
Verder heb ik alles al ingepakt. Ik heb mijn kamer al schoon en alles staat klaar.
Mijn volgende verhaal zal ik dus schrijven vanuit Glenn Cove.
Groetjes,
Annemarie.
Hoera, geen spierpijn!
Hoe is het mogelijk dat ik na de ander half uur topsport van gisteren gisteren niet eens spierpijn heb? Ik heb geen idee. Misschien komt het omdat het klimmen toch iets meer op je uithoudingsvermogen aankwam dan alleen spierkracht hoewel ik mijn benen wel voelde tijdens de klim, vooral vanwege de verzuring. Als het om uithoudingsvermogen draaide kan het wel kloppen want mijn hart heeft ook overuren gemaakt haha.
Maar goed, ik heb het prima overleefd dus vandaag alleen een beetje uitgeslapen tot 8 uur. Daarna ontbeten, gedouched, aangekleed en zelfs nog een wasje gedraaid voordat ik de deur uit ben gelopen (!) op weg naar de Seabus. Onderweg zelfs nog een Starbucks en een extra cranberrie muffin gekocht. Daarna gewoon naar school maar na C class ben ik eerst richting China Town vertrokken. Ik moest namelijk nog een extra tas hebben en die heb ik daar aangeschaft. Dit omdat de prijzen daar aanzienlijk lager zijn dan bijvoorbeeld in Gastown of Downtown. Ik heb er zelfs nog $5,- extra afgekletst haha. Toen nog even rondgekeken maar ik moet zeggen dat ik me er erg avontuurlijk voelde want China Town is eigenlijk de slechtste wijk van Vancouver. Ook al was het overdag, er liepen ook nu genoeg vreemde types rond om je een onveilig gevoel te geven. Dit is namelijk de wijk van de verslaafden, de dealers en andere ongure types. En waarschijnlijk komt het ook een beetje doordat ik blond ben want dan val je meer op en proberen ze oogcontact te zoeken. Maar het credo is: negeren en doorlopen. Bovendien loopt en rijdt er een boel politie rond en beveiliging bij bijvoorbeeld banken wanneer je wilt pinnen. Dus echt onveilig is het niet, maar echt prettig is het ook niet.
Het slechtst is echter de straat die Gastown van Chinatown scheidt, Hastingsstreet. Daar moet je 's avonds echt niet komen, net als in de rest vanChinatown trouwens. Dat is dan ook de enige plek die je moet vermijden want verder is Vancouver misschien wel een van de veiligste steden ter wereld.
Veder heb ik de rest van de middag en nu aan het begin van de avond alvast een beetje besteed aan het inpakken en ik vind het nu alweer verschrikkelijk. Hoewel waarschijnlijk minder erg dan wanneer je thuis moet inpakken omdat je dan moet kiezen haha. Nu maak ik me alleen druk om het gewicht van alles.... Al die kadotjes ook...
Maar goed. Vanavond feestje in de pub maar weet nog niet zeker of ik erheen ga want vanmorgen begon mijn maag te protesteren. Waarschijnlijk vanwege het onregelmatige eten en dat het meestal toch wat vetter dan ik gewend ben. Ik begin nu ook een beetje heimwee te krijgen naar de 'doe-maar-gewoon' keuken van Nederland. Gewoon lekker gekookte aardappeltjes met een flinke schep verse groenten en een gewoon stukje vis inplaats van alles gebakken in liters vet en enorme stukken vlees en te zout brood. Geen wonder dat de helft van de mensen een te hoge bloeddruk heeft en overgewicht. Aan de andere kant, gezond eten is hier vooral heel duur en dan kan ik me voorstellen dat je moet kiezen. Maar goed, wij zijn het gewend dus krijg je er op den duur genoeg van.
Dus vanwege mijn buik is het misschien een goed idee om een beetje te relaxen en gewoon het vuurwerk te bekijken (Mexico!) en dan een beetje op tijd te gaan slapen. Morgen ga ik een fiets huren en fietsen naar Stanley Park. De fies huur ik hier op Londsdale avenue en dan neem ik hem mee op de Seabus. Vandaar fiets ik naar Stanley Park (of ik neem de bus want voorop de bussen hebben ze hier enorme fietsenrekkenzodat je je fiets er zelf op kunt zetten en op die manier veiliger het stadsverkeer dooorkomt, heel grappig gezicht).
Ik ga nog even genieten van mijn laatste daagjes en tot het volgende verhaal!
Spierpijn...
Soms zijn er dingen die vreselijk en ongelooflijk prachtig tegelijk zijn. Zo ook mijn ervaring vanavond met Grouse Mountain. Ze noemen Grouse Mountain ook wel de Peakof Vancouver. En ja, wanneer je boven bent is het uitzicht op Vancouver inderdaad ook prachtig.
Maar de weg er naar toe... Wanneer je er aan begonnen bent, heb je meteen spijt. Dit is namelijk een kuitenbreker eerste klas. De weg naar de top is niet eens extreem lang maar meer moeilijk. Dit omdat het geen echt pad is maar meer een enorme trap met treden gemaakt van stenen, boomstronken, gravel, aardeen ga zo maar door. Soms is het ook behoorlijk stijl waardoor je, wanneer je bij het eerste bordje bent aangekomen dat je vertelt dat je op een kwart bent, het liefst terug wilt omdat je niet gelooft dat je lijf dit aan kan. Ook ik kreeg spijt maar ik kon het mezelf niet aandoen om te stoppen. Ik ben de uitdaging aangegaan dus wil ik het ook afmaken! Dus gewoon maar doorgeploeterd. Ondertussen gingen steeds meer mensen die ook waren meegekomen vanuit school terug. Toen ik eenmaal (na anderhalf uur en toch welenigzins hijgend als een paard) boven kwam bleek dat ik samen met maar7 anderen de top had gehaald door te klimmen. Om het maar even aan te geven: we begonnen met 20....
Als je het niet gelooft, bekijk dan maar de foto's en als ze een beetje wazig overkomen doordat mensen met hun handen wapperen komt dat omdat er nogal veel muggen waren die het leuk vinden om ons te storen. En niet geheel onbelangrijk: we hebben de top bereikt na 1 uur en 35 minuten. Ter vergelijk: sommige mensen doen dit als hobby (?) en ik geloof dat er een record is van rond de 40 min... Maar dat heb ik slechts opgevangen dus misschien is het nog wel minder (of meer).
Maar goed. Nu ben ik weer beneden, veilig en al en fris onder de douche vandaan. Dat laatste was ook wel nodig was ik had letterlijk geen droge draad meer aan mijn lijf.... En ik ga nu gauw maar eens slapen want misschien dat het helpt tegen de spierpijn die gaat opkomen.
Morgen zal ik de foto's toevoegen, dan kunnen jullie ook het kiekje bekijken die ik heb genomen van de bruine beer
Hiking op mount Whistler en een douche in de bus...
Zo, weer een update van mij over het weekend.
Want het was een druk weekend! En nu eindelijk de tijd om te schrijven over het altijd mooie Whistler.
Gisterochtend liep de wekker weer als bijna vanouds af op een ongebruikelijk tijdstip waarop ej je afvraagt waarom het ook alweer was. Maar na twee keer snoozen weet je het weer waarvoor je het allemaal doet. Goed, gister dus om half zes opgestaan omdat de taxi om ongeveer half zeven klaar zou staan. Ik helemaal klaar en wat gebeurt er: geen taxi! Naja, kan gebeuren dus ik wachten en dat wachten duurde een kwartier. Toen heb ik de laptop maar opgestart en het nummer van de taxicentrale gebeld. En ja, geen taxi maar geen nood, ze zou we meteen een sturen. Na twee minuten werd er gebeld en kon ik gaan.
Gelukkig was ik ruim op tijd voor de bus naar Whistler. In de bus onmoette ik Lydia uit Zwitserland. Met elkaar hebben we de hele dag opgetrokken. Net toen we dachten dat iedereen er was bleken er nog drie meiden uit Mexico mee te moeten... die waren een kwartier (!) te laat en er werd nog op ze gewacht ook! Dan eindelijk om half acht vertrokken we naar Whistler. Na een parachtige rit en een aantal stops kwamen we aan in het bergdorpje Whistler (waar ook de Olympische spelen zijn gehouden deze winter) Lydia en ik hadden aangegeven dat we de berg op wilden met de gondola, dus nadat iedereen zijn activiteiten kaart uitgedeeld had gekregen zijn wij in de gongels gestapt op weg naar boven. Onderweg heeft ook Blanca uit Spanje zich bij ons gevoegd omdat ook zij alleen was. Eerst zijn we naar de top van Mount Whistler gegaan, hebben daar genoten van het prachtige uitzicht en we hebben de berg nog een heel stuk zelf beklommen. Helemaal op de top hebben we een kwartier gezeten en niks gezegd want de stilte is fantastisch! Alleen de wind die af en toe een geluidje maakt en je eigen ademhaling. Daarna naar een halte iets meer beneden aan de berg en daar lekker gelunched. Daarna via een andere gondel de 'peak to peak' gedaan, zo kan je van de ene berg naar de andere via een gondel. Super prachtig uitzicht, check later de foto's!
Eenmaal op de andere berg ook weer genoten van het uitzicht en nog meer foto's gemaakt. Toen was het alweer tijd om naar beneden te gaan want om vijf uur moesten we weer verzamelen bij de bus. Ook nu was weer iedereen op tijd behalve: de mexicaanse meiden!
We besloten een kwartier te wachten en dan opnieuw te besluiten wat te doen. Na het kwartier nog steeds geen mexicaanse meiden. Omdat er vrienden in de bus zaten werd er opnieuw besloten een kwartier te wachten. Na dat tweede kwartier werd er gestemd en helaas voor hen, we zijn gewoon vertrokken. Achteraf heb ik gehoord dat ze een taxi hebben moeten nemen naar Vancouver, en daar wordt je gezien de kosten niet erg blij van.... Maar goed, na een half uur te hebben gewacht kun je ook niet verwachten dat 50 man nog eens een half uur op drie mensen gaan wachten.
Op de terugweg hebben we nog een aantal stops gemaakt. De eerste bij de Brandywine Fall en de tweede bij een meer. Daar hebben sommigen nog gezwommen. Iets wat super moet zijn geweest want zwemmen in zo'n prachtig meer is tof! Het werd omringd door oude bossen en steile bergwanden, super prachtig!
Daarna zijn we doorgereden naar huis en hebben we opnieuw kunnen genieten van de highway view.
Toen we op de terugweg zo ongeveer halverwege waren en ik net lekker weg lag te sukkelen in de bank van de bus werd ik ineens wakker omdat het leek alsof iemand een flesje water over mijn rug aan het gieten was. Boos draaide ikme om om boos te worden toen ik merkte dat het niet iemand met een flesje water was maar de airco die boven ons hoofd lekte! Helaas was du bus te vol om een ander plekje te krijgen dus hebben we het even volgehouden met naar voren leunen en kleenex doekjes. Helaas was het alsof er een kraan open ging toen we de highway afgingen op weg naar Vancouver city en toen hebben we met Shaun (onze gids) geruild en die heeft de rest van de weg gestaan. Maar goed, we hebben het overleefd en het was behoorlijk warm dus echt een ramp was het ook niet.
Om negen uur kon ik nog net de seabus halen en zo was ik om 10 uur thuis van een lang maar super mooi weekend.
Helaas ben ik vandaag begonnen aan mijn laatste week hier. Ik ben niet de enige die weggaat deze zaterdag en dat helpt maar het gevoel dat ik het hier ga missen blijft. Maar, ik heb nog een aantal leuke activiteiten voor de boeg en daarover later weer meer!
Wat betreft de foto's van gistere, die zal ik proberen ook zo snel mogelijk op internet te zetten. Hou ze in de gaten!
Veel liefs,
Annemarie.
Boatparty en Whale Waching
Heey allemaal!
Helemaal enthousiast en zoutigkruip ik achter de computer om diit verhaal te schrijven.
De laatste paar dagen zijn hectisch maar ook zeker vol met hoogtepunten geweest! Ok, al ben ik helemaal plakkerig van het zout en de wind, ik begin toch eerst bij het begin.
Gisteren (vrijdag) was eigenlijk niet mijn beste dag van deze hele onderneming. Het begon 's morgens al met het missen van de eerste boot naar de overkant. Daarna kwam ik in er in de tweede boot (waarop ik een half uur heb gewacht) achter dat ik mijn huiswerk was vergeten en gezien Kim daar heel streng op is heb ik de eerste boot weer terug genomen. Eenmaal thuis was Anne Marie nogal verrast en dat kan ik me wel voorstellen. Toen weer terug gehold (allemaal heuvels he! kun je nagaan hoe mijn conditie nu is
Na de boatparty zijn we naar de Roxy gegaan, een club in down town. Anna was eerst nog wel onzeker want de door policy's zijjn hier wel wat strenger dan in Nederland en ze droeg gympen...Eemaal aangekomen bleek er een gigantische rij te staan van wachtenden. Onze troef was echter Hannes want die kent daar iemand die ons heeft doorgelaten. Echter, we moesten wel wat bijbetalen.. Maar toch! Binnen bleken er nog meer mensen van IH te zijn. Ondanks de gezelligheid ben ik niet te laat naar huis gegaan want moest weer vrij vroeg op voor de whale watch!
En zo kwam het dathet eindelijk zaterdag werd, de grote dag!
Om 11:45 stonden Anna en ik bij het verzamelpunt samen met nog 10 andere studenten. Na ongeveer een kwartier lopen kwamen we bij het kantoor aan van de maatschappij die de trips verzorgt. Daar aangekomen moesten we ons in grote, rode pakken hijsen. In die pakken is het aan de wal enorm zweten geblazen want warm en diik en er zitten reddingsvesten in. Toch zijn ze op zee super want ja, je vangt veel wind en er stond een aardige bries.
De boot was een grote, gele zodiac met twee gigiantische motoren er op. Onze gids was Dan. Aan boord konden we onze spullen die we onderweg nodig hadden in grote zakken stoppen, de rest moest onder de banken. Het eerste stuk was nogal rustig, we moesten eerst de haven uit. Vlak voor het begin van Stanley Park moesten we onze pakken goed dichtdoen want de snelheid ging omhoog en de golven werden hoger (flinke bries, zo'n windkracht 6 stond er op zee) Eigenlijk vond ik het super leuk want met zo'n grote snelheid tegen de wind in geeft echt wel een kick! Eenmaal onder Lion's Gate Bridge ging de snelheid nog meer omhoog en gingen we richting het Noorden. De hele trip was zo ontzettend mooi dat ik het eigenlijk niet in woorden kan omschrijven, dat moet je zien. Ik heb het geprobeerd vast te leggen op foto's maar dat is bijna niet te doen. Onderweg zijn we veel arenden tegen gekomen, sommigen waren aan het jagen. Ook hebben we veel zeehonden en zeeleeuwen gezien. Na twee uur kwamen we echt op open water, de oceaan. Enorme tankers en containerschepen kwamen we tegen wat weer de nodige extra golven opleverde (kicken!) en daarmee ook de nodige zout-douches.
We hebben nog zo'n uur gezocht op open water en later nog in de baai van Horse Shoe Baymaar helaas hebben we helemaal geen walvissen of zelfs maar dolfijnen kunnen zien. Waarschijnlijk mede door de heftige wind waardoor je ze amper kunt zien. Ondanks de prachtige natuur en alle arenden en zeehonden enzo waren we toch wel een beetje teleurgesteld. Drie uur op zee en geen een zeezoogdier gespot! Maar hoe dan ook een fantastische ervaring en iets wat ik nooit meer zal vergeten! De natuur is hier zo ontzettendmooi en nog zo puur, en de oceaan is zo prachtig, een fantastishe ervaring!!!
Hoe dan ook, na die drie uur zijn we weer teruggekeerd naar de haven en moesten we alle charmante rode pakkenweer inleveren.
Daarna ben ik naar huis gegaan want was best moe van alles en moet morgen weer vroeg op voor mijn trip naar Whistler. Anne Marie heeft een taxi gebeld voor mij want er zijn geen Seabussen zo vroeg op zondag.
Ik ben heel benieuwd naar alles en hou jullie zeker weer op de hoogte!
Veel groetjes,
Annemarie.
P.s. De foto's zal ik zo snel mogelijk toevoegen, daar heb ik nu geen tijd meer voor, dus blijf de site in de gaten houden!
